تحلیل گفتمان روشن‌فکران ایرانی درباره علوم جدید(از تأسیس دارالفنون تا تأسیس دانشگاه تهران)

هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی ریشه مشکلات نهاد علم در ایران امروز با رجوع به‎ مقطع تاریخی ورود علم به ایران و تلاش جهت فهم نگرش روشن‌فکران این دوره درباره ‎پدیده جدیدالورود علم با روش تحلیل گفتمان و استفاده از نظریه پسااستعماری است. نتایج به‎دست آمده از این تحقیق نشان می‌‏دهد شیوه مواجهه اولیه با این پدیده و ایدئولوژی روشن‌فکران را به‏ سمتی سوق داد که درباره مبانی علوم جدید و نسبتی که این علوم می‏تواند با علوم سنتی برقرار کند سکوت شد. همچنین توجه به ‎برخی علوم و به ‌حاشیه رانده‏ شدن برخی دیگر، سویه‏ای ایدئولوژیک داشته و در مورد علوم انسانی باید گفت که اساساً انسان موضوع شناخت قرار نگرفته و نحوه نگرش در این دوره به اهداف و وظایف علوم انسانی، سبب شکل نگرفتن این علوم در این مقطع شد.